Η τεχνητή νοημοσύνη παίζει τένις

Στην αρχή, η μοναδική σχέση υπολογιστών και αθλημάτων περιοριζόταν, εκτός των στατιστικών και του σκορ στην οθόνη των τηλεοράσεων, σε κάποια απλοϊκά παιχνίδια, τα οποία σήμερα φαίνονται αστεία – δες για παράδειγμα το Tennis για τη γνωστή παιχνιδομηχανή Atari 2600. Καθώς η τεχνολογία εξελισσόταν, όμως, τα γραφικά έγιναν όλο και πιο αληθοφανή, μέχρι τη σημερινή εποχή όπου κάποιες φορές είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς εάν βλέπει computer game ή αληθινό παιχνίδι.

Η έλευση της τεχνητής νοημοσύνης, η οποία έχει εκτοξευτεί τα τελευταία λίγα χρόνια, τώρα φέρνει μια ακόμη διάσταση στο χώρο αυτό. Ερευνητές του Stanford University κατάφεραν και δημιούργησαν έναν εικονικό παίκτη, ο οποίος μπορεί και «παίζει» τένις τα οποία φαίνονται απολύτως ρεαλιστικά, και μάλιστα χρησιμοποιώντας την εικόνα γνωστών κορυφαίων παικτών.

Η τακτική της ερευνητικής ομάδας, όμως, διαφέρει ριζικά από τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται στα computer games. Αντί να προσπαθήσουν να κατασκευάσουν ένα τρισδιάστατο μοντέλο του σώματος του παίκτη, με αρθρώσεις, μύες, οστά και τένοντες, και να εξομοιώσουν τη λειτουργία τους, οι ερευνητές απλά πήραν πολλά βίντεο από πραγματικούς αγώνες και «δίδαξαν» την τεχνητή νοημοσύνη να μιμείται τον τρόπο που ο κάθε ένας παίκτης κινείται (αυτό που λέμε machine learning)! Επίσης δίδαξαν στο σύστημα το πως να διαχωρίζει την εικόνα του παίκτη από το περιβάλλον, ουσιαστικά φτιάχνοντας αυτό που στην ορολογία των computer games ονομάζεται sprite, δηλαδή το αντικείμενο που αναπαριστά τον κάθε παίκτη.

Το σύστημα ονομάζεται Vid2Player και τα αποτελέσματά του είναι εκπληκτικά, μιας και τα βίντεο που παράγει φαίνονται πολύ ρεαλιστικά. Η ερευνητική ομάδα, εκτός του paper που δημοσίευσε, ανέβασε και ένα επεξηγηματικό βίντεο στο YouTube, το οποίο μπορείς να παρακολουθήσεις!

Ναι, η αλήθεια είναι πως, υπό προϋποθέσεις, τα αποτελέσματα των computer games φαίνονται καλύτερα. Η στατιστική ανάλυση των κινήσεων και των προτιμήσεων των παικτών, όμως, κάνει τα αποτελέσματα του Vid2Player πολύ πιο ρεαλιστικά από την άποψη πως ο κάθε (εξομοιωμένος) παίκτης αντιδρά όπως συνηθίζει να αντιδρά και ο άνθρωπος στον οποίο βασίστηκε! Και μπορεί να δώσει απαντήσεις σε σενάρια τα οποία δε θα μπορούσαν να δοκιμαστούν στην πραγματικότητα, όπως ένα ματς μεταξύ Federer και Bjorn Borg (όταν ο καθένας βρισκόταν στην κορυφή) ή ακόμη και ένα ματς, πχ Rafael Nadal εναντίον του… εαυτού του!