Οι αστικές μετακινήσεις γίνονται όλο και πιο δύσκολες, όσο οι πόλεις γεμίζουν κατοίκους και όσο οι κάτοικοι ακολουθούν το μοντέλο του ιδιωτικού αυτοκινήτου για αυτές. Όπως στις περισσότερες Ευρωπαϊκές πόλεις, και πολύ περισσότερο στην Αθήνα και τις υπόλοιπες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, η λύση δεν φαίνεται να είναι απλή. Οι πόλεις που ζούμε έχουν σχεδιαστεί για πολύ λιγότερους κατοίκους και πολύ μικρότερη πυκνότητα, αλλά και για πολύ λιγότερα αυτοκίνητα, ή και καθόλου. Πολλές πόλεις, μάλιστα, δεν σχεδιάστηκαν καν, απλά… προέκυψαν στη μορφή που είναι σήμερα, μετά από αιώνες άναρχης δόμησης. Η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη αυτή τη στιγμή πληρώνουν εκατομμύρια ευρώ για την κατασκευή υπόγειων τούνελ, απλά διότι στην επιφάνεια δεν υπάρχει πλέον χώρος για να κινηθούν μέσα μαζικής μεταφοράς.
Αρκετές φορές τα τελευταία 200 χρόνια, όμως, έχει πέσει στο τραπέζι η ιδέα των υπέργειων μέσων μεταφοράς. Η πρώτη ιδέα του “εναέριου” τραίνου (όχι να πετά στον αέρα ούτε να αιωρείται όπως τα maglev, αλλά να κρέμεται στον αέρα) χρονολογείται από το 1821, ενώ σε ηλεκτρική μορφή από το 1886, οπότε και κατασκευάστηκε πειραματικά. Η Οδησσός της Ουκρανίας απέκτησε κι αυτή πρωτότυπο το 1897.
Σε διάφορες μορφές, οι εναέριοι σιδηρόδρομοι υπάρχουν σε διάφορα μέρη του κόσμου, αλλά πουθενά δεν έχουν κερδίσει το κοινό αρκετά ώστε να επεκταθούν. Στη Γερμανία υπάρχουν σε λειτουργία στο Wuppertal, στη Δρέσδη, στο Dortmund, και στο Düsseldorf, στην Ιαπωνία στη Shonan, στην Chiba, και στην Kanagawa, ενώ όλα τα υπόλοιπα έχουν απεγκατασταθεί, όπως για παράδειγμα στις ΗΠΑ, όπου υπήρχαν σε διάφορες πόλεις.
Πλέον, ο εναέριος αναρτημένος σιδηρόδρομος έχει επανέλθει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, καθώς συγκεντρώνει αρκετά πλεονεκτήματα, ένα εκ των οποίων είναι το σαφώς μειωμένο κόστος κατασκευής, σε σύγκριση με τα τούνελ των υπόγειων σιδηροδρόμων τα οποία κοστίζουν άνω των 100 εκατομμυρίων ευρώ ανά χιλιόμετρο. Ο μοναδικός περιορισμός είναι ο χωροταξικός, δηλαδή το να υπάρχει διαθέσιμος χώρος για την εγκατάσταση των εναέριων γραμμών, είτε πάνω από υφιστάμενες οδούς, είτε σε ελεύθερους χώρους (πάρκα, πλατείες).
Κάπου εδώ ερχόμαστε στην περίπτωση της Κίνας, η οποία ξεκίνησε την κατασκευή ενός εναέριου αναρτημένου σιδηρόδρομου στην πόλη της Wuhan το 2020, με τα πρώτα δοκιμαστικά δρομολόγια να έχουν ξεκινήσει πριν από λίγες εβδομάδες! Όπως αναφέρουν οι υπεύθυνοι της γραμμής, το τραίνο “Optics Valley Photon”, όπως ονομάζεται, διαφέρει από τα παραδοσιακά μέσα μεταφοράς διότι κινείται αναρτημένο σε μία ράγα, κάτι που το κάνει να φαίνεται σαν να πετάει. Επιπλέον, έχει πολλά πλεονεκτήματα όπως το ότι δεν κινείται μαζί με την υπόλοιπη κίνηση, επομένως δεν χρειάζονται φανάρια ή άλλες παρεμβάσεις, όπως στα τραμ, έχει πολύ χαμηλό κόστος κατασκευής, μικρό χρόνο κατασκευής (της γραμμής), καλή προσαρμοστικότητα στο περιβάλλον, είναι ασφαλές, είναι φιλικό προς το περιβάλλον, ενδείκνυται τόσο για μετακινήσεις όσο και για τουριστικές διαδρομές, ενώ δεν επιβαρύνει τα κοντινά κτήρια με δονήσεις ή ιδιαίτερο θόρυβο. Το τραίνο μπορεί να αναπτύξει ταχύτητα έως και 70 χλμ/ώρα, αποτελείται από δύο έως έξι βαγόνια, και μπορεί να μεταφέρει με ασφάλεια πάνω από 200 επιβάτες. Τέλος, δεν έχει οδηγό, με τις διαδρομές να γίνονται με πλήρη αυτοματοποίηση, και εκμεταλλευόμενα συστήματα 5G για μετάδοση δεδομένων, παράλληλα με συστήματα οπτικών ινών πολύ υψηλού bandwidth.
Σίγουρα το εναέριο τραίνο της Κίνας φαίνεται ιδιαιτέρως φουτουριστικό, και ίσως αυτό ωθήσει και άλλες πόλεις να αναζητήσουν πιο ριζοσπαστικές – μα και φθηνές – λύσεις για τα μέσα μαζικής μεταφοράς τους. Η Κίνα θα το χρησιμοποιήσει ως πιλοτικό έργο με στόχο να προωθήσει την ανάπτυξη τέτοιων εναέριων τραίνων και σε άλλες μεγαλουπόλεις, υιοθετώντας ένα μέσο φιλικό προς το περιβάλλον από κάθε άποψη.
Δες το παρακάτω βίντεο…
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.